Het menselijk bestaan was in ieder geval keihard en gevaarlijk. Als je je dertigste verjaardag bereikte had je geluk en was je stokoud.
Het schrift was nog lang niet uitgevonden. Een vorm van spraak was er waarschijnlijk wel. Ergens op de tijdlijn heeft de mens ook het vermogen gekregen om te kunnen beelddenken. Beelddenken is het omzetten van een verzameling lijnen en kleurvlakken naar een betekenis. Zonder die gave was er van onze evolutie niets terechtgekomen.
Ook toen wist men al: Een beeld zegt meer dan 1000 oerkreten!
Op veel plekken op de aarde zijn ze gevonden. Grottekeningen. Van Indonesië tot Frankrijk en Spanje. Maar ook in Noord-Amerika en Australië. De mens tekende zichzelf, als jager rennend met een speer, en dieren zoals mammoeten, ossen, paarden, stieren, herten, enzovoorts. Want dat was hun wereld: jagen… eten en liefst zelf niet gegeten worden.
Zijn de tekeningen gemaakt om hun angst voor de dieren te bezweren? Misschien bedankten ze de dieren door middel van de schilderingen. Of werden ze juist gebruikt als ‘interne communicatie’ om elkaar te motiveren voor de volgende jacht?
Zeker weten doen we dat niet. Wat we wel kunnen is ernaar kijken. En ons verbazen hoe kundig ze gemaakt zijn. Hoe trefzeker de lijnen. Hoe kloppend de verhoudingen. En hoe het karakter van de dieren er uitspringt.
Wat ik mij alleen afvraag. Als ik iets teken lukt dat soms niet meteen. Ik maak vaak een kladje. En heb hulpmiddelen. Ik kan eerst een foto maken of iets overtrekken. Was de prehistorische tekenaar dan zo’n enorm talent? Of oefende hij of zij ook eerst met een stok in het zand? We zullen het jammer genoeg nooit weten.
Filmpjes kun je hier bekijken